Vivimos nunha sociedade con medo. Medo ao descoñecido, ao de fóra, ao veciño. Os informativos son unha sucesión de historias morbosas sobre roubos, agresións e mortes violentas que conforman unha foto da realidade moi distorsionada. Así que acabamos por entrar na paranoia nacional e pensamos que estamos nun país con gran inseguridade cidadá e que precisamos endurecer as penas que existen xa que así frearase o crime e viviremos con máis paz. Ainda máis
Tortura e pena de morte van xuntas.
Institución onde se interna ás persoas sentenciadas a través do sistema xurídico a unha privación de liberdade, permanente ou temporal, por non cumprir as leis establecidas polo goberno.
Cómo xorde o cárcere?
Nun principio, o concepto cárcere referíase a un lugar de custodia, onde o presos esperaban coñecer ou ver executada a súa condena.
Non será ate a Inglaterra do século XVI cando a prisión se afianza como método para cumprir pena, como foron as “Casas de corrección”, onde se xuntaban presos xulgados, vagabundos e enfermos mentais, coa finalidade de ser un lugar de rehabilitación cara á sociedade. Ainda máis
O capitalismo está convertindo o mundo nunha cárcere. Non estamos falando das cadeas da alienación económica e moral, nen das barreiras do clasismo, ou a prisión da miseria, estamos a falar de cárceres de muro altos e fríos, con fiestras enrexadas e gardias armados ao soldo do estado. Estamos a falar de centros onde hai persoas ailladas do resto da nosa “sociedade do benestar”, persoas encerradas con falta de atención médica e educacional; despoxadas de dereito e xustiza, están expostas ao maltratato física e psicolóxico, sobre todo dos funcionarios de prisións e policía.
Dicímolo na rúa, dicímolo con razóns, dicímolo colectivamente e non pararemos ata que os poderes sintan que roubarnos as nosas vivendas, a nosa saúde, a nosa educación, as nosas pensións, os nosos dereitos, as nosas VIDAS… non lles vai ser doado.
Só en Galiza hai máis de 650.000 persoas por baixo do limiar da pobreza, mentres unhas poucas familias acumulan a riqueza de todas de modo insultante. Pero a crúa realidade que vivimos pode ter outra cara se somos quen de aglutinar forzas que traballen arreo pola transformación radical deste sistema asasino.
O grupo anarcofeminista Treboadas nace en Vigo pola necesidade de dar unha resposta contundente ós distintos tipos de dominación que adopta o patriarcado e pola falta de alternativas feministas coas que sentirnos identificadas.
Non podemos separar os termos “patriarcado” e “capitalismo”, xa que son intrínsecos. Se ben as sociedades que intentaron afastarse do capitalismo só conseguiron escasos avances na liberación da muller, pódese dicir que esas sociedades, en realidade, xamais lograron desterrar por completo o sistema capitalista; isto demóstrase, asimesmo, polo arrastre de vicios históricos do capitalismo: un destes, o patriarcado.
É imposible manter a integridade do capital sen unha ferramenta que garanta a non disgregación das herdanzas e esa ferramenta é o patriarcado. O patriarcado
xerarquiza a uns homes sobre outros e a todos estes sobre as mulleres. Costumes como a herdanza para o primeiro fillo varón ou o non dereito a posuír ou administrar
propiedades por parte das mulleres son útiles ferramentas do patriarcado ao servizo
do capitalismo.
“É imposible manter a integridade do capital sen unha ferramenta que garanta a non disgregación das herdanzas e esa ferramenta é o patriarcado. O patriarcado
xerarquiza a uns homes sobre outros e a todos estes sobre as mulleres.”
A cuestión de xénero para a maior parte dos ideólogos e defensores das ideoloxías de xénero é só unha escusa máis para poñer a uns sobre outros, algo absolutamente
necesario para a subsistencia do capitalismo.
Se patriarcado e capitalismo son intrínsecos, feminismo e anticapitalismo tamén o son,
xa que a igualdade de xénero non é posible sen a destrución total do capitalismo.
Autoría 15M Conciencia Social.
“Sabemos que a situación histórica mudou. As condicións e a resistencia son distintas. Pero aínda así hai moitas reflexións que non caducan: criticar a relación androcéntrica entre os xéneros das que resultan as estruturas de control e violencia e analizar os fundamentos racistas do réximes levounos a optar pola loita (…).
A cuestión é como nos sentimos mellor e que podemos facer coa nosa rabia e a nosa crítica. Os nosos modos de analizar a sociedade especializáronse e afondaron así que os nosos argumentos son aínda máis fortes. Pero falta a práctica e falta o movemento. Velaí unha das nosas críticas. Por que as mulleres xa non se rebelan en masa contra a violencia e o control?”
Estas e non outras son as razóns que sustentan a presente edición, unha escolma de textos tan singular como descoñecida. Rote Zora foi produto dunha época que debutou co acontecemento de maio de 1968 para redimensionarse en múltiples facetas. Pensada por e para mulleres, o seu repertorio deixou atrás o modelo clásico de enfrontamento desde posicións radicais. Un exercicio de feminismo e antiimperialismo á luz da axitación armada.
Autoedición, outubro 2012
Rústica 20×13, 190 páxinas.
5 euros.
Podes atopar “Rote Zora” na distri de Lapsus (Cova dos Ratos, r/Romil 3) http://lapsusdistribuidora.blogaliza.org/
Tendemos a clasificalo todo, facemos categorías, e moitas veces perdemos a visión do conxunto. Ainda máis
A sempre silenciada e manipulada realidade das pobres, aquelas que nacen, viven e morren excluídas, aquelas que son encerradas por delitos que rexe un código penal clasista, que non ten en conta a realidade social senón a capacidade de contratar un avogado.
