O “Estado”, así con maiúsculas, é un concepto controvertido. Nos círculos académicos conviven diversas definicións do que é a “organización política suprema dunha poboación”. Básicamente hai dúas disxuntivas: por unha banda se o Estado sirve ao conxunto da sociedade, ou pola contra so é un dos medios de dominación dunha parte da sociedade sobre as outras? E por outra, se o principal elemento constitutivo da supremacia da organización estatal atópase no seu monopolio do uso da forza, ou pola contra nun recoñecemento “lexítimo” da súa autoridade normativa.

Polas dificultades para atopar un consenso, nas últimas décadas fíxose común a adxectivación do termo, falouse así do Estado “de Dereito”, “do Benestar”, “Socialista”, “Liberal”,… ou incluso “Fascista”, “Totalitario” ou “Terrorista” se o que interesaba era descalificar a un Estado en concreto. Buscábase así ocultar aquelas dúbidas sobre a definición, e que non agromasen as visións represora e explotadora do Estado.

Actualmente aqueles adxectivos estánse a caer polo peso da realidade. No noso contexto, para a “maioría” da poboación o estado español xa non é “de Dereito” e de “Benestar”. A última crise capitalista desvelou que o Estado non é unha solución do conxunto social.

O desmantelamento da Seguridade Social, esto é, os recortes nas pensións e prestacións de desemprego, xubilación, nvalidez, viuvez,… quizais sexa onde máis evidente se fai a depredación que fan uns poucos (banqueiros, empresarios, políticos corruptos,…) dos recursos colectivos. A construción da Seguridade Social foi unha empresa colectiva nacida das clases populares, que conseguiron trasladar á “organización política suprema” as súas prácticas solidarias “tradicionais” (mutualismo, caixa de resitencia,…). Pero semella que hoxe en día o soño socialdemócrata quebrouse. Certo é que o avance da acumulación capitalista implicou a redución da parte do PIB que alimenta o sistema da seguridade social (as rendas do traballo), xa que hai máis paro, fraude e redución salarial, pero iso no fai “inevitable”, que as prestacións e pensións teñan que deixar de ser universais e perdan a súa calidade principal (cubrir as necesidades básicas das persoas que o precisen). Se cada vez estase a excluír a máis persoas (migrantes, desempregadas), devaluando as pensións e reducindo as figuras  “excepcionais” (orfandade, maternidade, viuvez,…) é porque non interesa redistribuir a riqueza, se non expoliar a que xa é pública. Ante as dificultades económicas das clases populares, o Estado en vez de reforzar as formas solidarias estase a adicar a abrir a caixa común aos depredadores. Basta xa de expolio! Non é unha crise é unha estafa!