O pasado ano, Dennis Meadows, autor do libro Os límites do Crecemento comentaba nunha entrevista á revista Format que se ben a produción de alimentos medra dende os anos 90, a poboación o fai aínda máis rápido. Ademais, cada caloría que inxerimos leva dez calorías de combustibles fósiles no seu ciclo produtivo, mentres as reservas de combustibles fósiles diminúen.
A agricultura industrial consume tamén auga e solo. O regadío forzado está a esgotar moitos acuíferos, e segundo a FAO, nos últimos 20 anos o solo perdido equivale á superficie cultivable dos EEUU. A subida dos prezos dos cereais, que ameazan ao sector gandeiro nos países industrializados e á alimentación humana nos países empobrecidos, demostra que o agrosistema globalizado hoxe non é sostible. Mais existen alternativas.
Hai rexistro histórico, arqueolóxico e etnográfico do consumo de landras (semente dos carballos) en Europa, Asia e América do Norte, mesmo ata hai ben pouco na propia Península Ibérica, onde foi un alimento fundamental ata a conquista romana.
Cada outono, atopamos landras no bosque ou na devesa, que tamén proporcionan outros alimentos e materiais, conservan a biodiversidade, crean solo e favorecen a rexeneración dos acuíferos. A produción de landra seca oscila entre 700 e 2000 kg por hectárea e ano, sendo un recurso a ter en conta para enriquecer os nosos menús, aproveitar as zonas forestais pouco aptas para a agricultura, acurtar a distancia entre a produción e o consumo, revitalizar o sector forestal galego.
A fariña de landra é un alimento equilibrado que se conserva durante moito tempo, debido ao seu contido en taninos. Estes taninos deben ser lavados con auga antes de consumirse, e esta auga rica en taninos é un efícaz antiséptico que algúns pobos empregaron como medicina, deterxente ou tinguidura.
Nas Rías Baixas xa hai permacultores experimentando con este recurso ancestral para a soberanía alimentar: pan, gachas, pasta…. Mesmo algún atrevido está a facer cervexa!
Para máis información: http://dawamoru.blogspot.com.es/
Autor: Juan Pablo Forti.